Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα με το κρατικό χρέος αλλά και το ιδιωτικό χρέος, τα δάνεια δηλαδή των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
Πως όμως δημιουργήθηκε ο ιδιωτικός δανεισμός στην Ελλάδα;
Είναι οι νέοι μας άμοιροι ευθυνών στο φαινόμενο του υπερδανεισμού; Δεν είναι αυτοί που αγόραζαν με την πιστωτική κάρτα της μαμάς κινητά, mp3, mp4, dvd, αυτοκίνητα, ρούχα, μηχανάκια;
Δεν είναι οι νέοι μας που από το πρώτο έτος των σπουδών τους απαιτούν έτοιμο φοιτητικό σπίτι με έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές κλπ;
Δεν είναι οι ίδιοι που έβαζαν τους γονείς τους να δανείζονται για να τους σπουδάζουν σε διάφορες σχολές, από το Ε.Μ.Π μέχρι και Τ.Ε.Ι. χαρτοκοπτικής στα κάτω Μπαρμπούτσαλα;
Δεν είναι οι ίδιοι που άραζαν τα καλοκαίρια στα φραπεδάδικα ή πήγαιναν διακοπές με τα διακοποδάνεια των γονιών τους;
Δεν είναι οι ίδιοι αυτοί που η δυσκολότερη εργασία που έκαναν ήταν η διανομή φυλλαδίων, η εργασία σε μπαράκια;
Πόσοι νέοι αλήθεια σκέφτηκαν ποτέ να πάνε να μαζέψουν ένα πορτοκάλι για μεροκάματο ή να καθαρίσουν μία σκάλα ή να πλύνουν ένα αυτοκίνητο;
Πλην ελαχίστων και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΣΤΩΝ εξαιρέσεων, ΚΑΝΕΝΑΣ. Το ιδιωτικό μας χρέος δημιουργήθηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τη ματαιοδοξία όλων μας, μηδέ των διαμαρτυρομένων νέων εξαιρουμένων.
Σ’ αυτό το σημείο θα σας δώσω ένα προσωπικό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εργαζόμουν σε μια μεγάλη επιχείρηση προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Στην εμπορική πολιτική της εταιρίας υπήρχε χρηματοδοτικό πρόγραμμα (δηλαδή δάνειο) 72 δόσεων και καθώς ετοίμαζα τα δικαιολογητικά για έναν νεαρό πελάτη που ήθελε να αγοράσει ένα πανάκριβο κινητό είδα ότι το εισόδημα του ήταν μικρό. Ο πελάτης ζήτησε διακανονισμό 72 δόσεων. Ως όφειλα απέναντι στη συνείδηση μου (καθότι ασχολούμαι με την τεχνολογία από μικρό παιδί, πριν μάθουν οι περισσότεροι από εσάς τι είναι έγχρωμη τηλεόραση) τον συμβούλευσα να μην κάνει τέτοια αγορά και με τέτοιους όρους γιατί το προϊόν θα απαξιωνόταν πριν καν πληρώσει τις 10 πρώτες δόσεις και μετά θα αναγκαζόταν να πληρώνει άλλες 62 δόσεις για ένα κινητό ευτελούς πλέον αξίας. Φυσικά ο πελάτης δε άκουσε τη συμβουλή μου και έκανε την αγορά. Αυτό ήταν ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Η ματαιοδοξία όλων μας για 10-15 χρόνια υπήρξε απίστευτη.
Τελικά για το ιδιωτικό χρέος της χώρας (χρέος που επηρεάζει και το δημόσιο) ευθυνόμαστε όλοι μας. Μήπως αν εγκαταλείψουμε τη χώρα θα είναι σαν να πετάμε την ασπίδα μας;
Κατά την προσωπική μου άποψη ΝΑΙ. Όποιος φύγει από τη χώρα για προσωπικό του όφελος είναι ρίψασπις. Εδώ πρέπει να μείνουμε και να πολεμήσουμε όλοι μας.
ΝΑΙ, μπορεί ένας πτυχιούχος πολιτικός μηχανικός να κουρεύει γκαζόν.
ΝΑΙ, μπορεί ένας μαθηματικός να καθαρίζει πατάτες.
ΝΑΙ, μπορεί ένας δικηγόρος να μαζεύει ροδάκινα.
Δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό για κάποιον άνεργο δάσκαλο να πάει σε ένα χωριό και να εργαστεί σε ένα χωράφι, προσφέροντας ΑΚΟΜΗ και ΔΩΡΕΑΝ τις γνώσεις του σε ένα φτωχό χωριατάκι. Αυτό θα πει κοινωνία. Αυτό θα πει ομοψυχία.
Η κρίση είναι ευκαιρία να ξαναβρούμε αυτό που χάσαμε στον εμφύλιο πόλεμο. Τη συνοχή και τη συμμετρία επαρχίας αστικών κέντρων. Η κρίση είναι ευκαιρία να πέσουν οι ψευδοϊδεολογικές μας διαχωριστικές γραμμές και να ξαναγίνουμε έθνος με ιδανικά.
ΟΧΙ λοιπόν κύριοι νέοι (εμού συμπεριλαμβανομένου) δεν δικαιούστε να φύγετε από τη χώρα. Ευθυνόμαστε και εμείς για αυτήν την κατάσταση και πρέπει να μείνουμε για να πολεμήσουμε και να νικήσουμε. Να διορθώσουμε τη χώρα, τα λάθη μας, τους εαυτούς μας.
Όποιος φύγει θα είναι ακριβώς αυτό: ΡΙΨΑΣΠΙΣ.
Ίσως επίσης να είναι και προδότης γιατί φεύγοντας θα εγκαταλείψει τους συμπατριώτες του, αδιαφορώντας για τη δυστυχία που θα αφήσει πίσω του. Θα περνάει καλά στα χλιδάτα γραφεία της Αγγλίας, της Γερμανίας κλπ αλλά να ξέρει…στην Ελλάδα οι άνθρωποι θα πεινάνε, τα παιδιά θα μένουν αγράμματα, η επαρχία θα ερημώσει και θα παραδοθεί στους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς, θα διεκδικήσουν την εξουσία οι πρόσφατα Ελληνοποιηθένες λαθρομετανάστες.
Φεύγοντας κάποιος από την Ελλάδα να ξέρει ότι αφήνει πίσω του μια χώρα που δεν θα την ξαναδεί γιατί δεν θα υπάρχει πια, γιατί θα πεθάνει. Δικαιούμαστε να το κάνουμε αυτό. Αξίζει στην Ελλάδα ένα τέτοιο τέλος;
ΟΧΙ κύριοι νέοι, δεν δικαιούστε να φύγετε.
