"Χαράματα Παρασκευής 21ης Μαϊου 2010, Κωνσταντίνου και Ελένης, άφησε την πνοή του ο Πολύκαρπος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, μετά από ισχυρό εγκεφαλικό επεισόδιο που έπαθε την περασμένη Κυριακή. Το προηγούμενο βράδυ του Σαββάτου ήπιε το κρασάκι του στο δωμάτιό του στη Σχολή Τυφλών παρέα με τους αγαπημένους του φίλους, τον Βασίλη και τον Στέλιο. Ήταν χαρούμενος, πολύ χαρούμενος, και όταν διαπίστωσε πως είχε τελειώσει το κρασί είπε στον Στέλιο πως αύριο πρέπει οπωσδήποτε...
να πάει ν' αγοράσει καινούριο μπουκάλι. Λίγο μετά έπαθε το εγκεφαλικό, εντελώς αιφνίδια και χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα υγείας. Είχε κάνει όλες τις γνωστές και συνήθεις εξετάσεις που έδειχναν έναν κατάγερο άνθρωπο στην ηλικία των εβδομήντα τεσσάρων χρονών.
Πέμπτη πρωί πληροφορήθηκα το εγκεφαλικό του. Ήταν μεγάλο το αιμάτωμα, είπε ο γιατρός, και σε περίπτωση που θα συνερχόταν θα έμενε σε αναπηρική καρέκλα. Είναι οι περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να ευχηθείς, δεν τολμάς να το πεις, να το εξωτερικεύσεις, δεν τολμάς ούτε να το σκεφτείς. Τυφλός, κωφός και σε αναπηρικό καροτσάκι; Ήταν πολύ για να το ευχηθείς. Το βράδυ πριν κοιμηθώ και καθώς προσευχόμουν, μ' έναν τρόπο ακατανόητο ένιωθα πως φεύγει και τη λύπη συνόδευε η χαρά. Το πρωί είδα την αναπάντητη κλήση του κοινού μας φίλου και κατάλαβα πως ο Πολύκαρπος είχε ήδη φύγει. Μιλήσαμε με τον φίλο και το επιβεβαίωσε.
Πέρασα αμέσως μετά την δουλειά μου από τη Σχολή Τυφλών. Είχε έρθει ο αδερφός του, ο Αλέκος από την Κρήτη και ήθελα να τον γνωρίσω και να μάθω και κάτι τις περισσότερο από όσα ήδη γνώριζα γι' αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο, στον οποίο αφιέρωσα ένα κεφάλαιο στο βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", και που πολύ αγάπησα. Δεν τον βρήκα τον αδερφό του, έτρεχε για τις τελευταίες εκκρεμότητες, έμαθα όμως από φίλους του τα παρακάτω, που δεν γνώριζα και νομίζω πως έχει νόημα να καταθέσω.
Η οικογένειά του, πρόσφυγες από το Ικόνιο στη Δράμα. Γεννιέται πρώτα η μεγάλη αδερφή, μετά δεύτερος ο Πολύκαρπος και τρίτος μετά από οχτώ χρόνια ο Αλέκος. Τον πατέρα τους τον σκοτώνουν οι Βούλγαροι. Λίγο μετά, υπολογίζουμε γύρω στα εφτά του, ο Πολύκαρπος, που ήταν ένα υγιέστατο παιδί, παθαίνει μηνιγγίτιδα. Χάνει την όραση και την ακοή. Πάνω που κατακτά τον λόγο, χάνει και τον λόγο. Μέσα στις συνθήκες των πολέμων, της φτώχιας και της ανημπόριας, της φοβερής ανέχειας, και ποιος ξέρει για πόσους άλλους λόγους, η μητέρα τους αφήνει την μεγάλη κόρη ψυχοκόρη σε μια οικογένεια, τον Πολύκαρπο σ' ένα ίδρυμα της Δράμας, πιθανόν ορφανοτροφείο, και φεύγει για την Κρήτη όπου μάλλον έχει κάποιους συγγενείς εκεί απ' την πατρίδα, μόνον με τον μικρό γιο της, στον οποίο δεν αναφέρει καθόλου την ύπαρξη του αδερφού του.
Ο Αλέκος θα μάθει για τον αδερφό του μονον όταν έρχεται η ώρα να πάει στον στρατό. Τότε, για να κάνει μικρότερη θητεία ως προστάτης οικογένειας, του το λέει η μητέρα του. Κάνει τη θητεία του και μόλις τελειώνει, επισκέπτεται αμέσως τη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης. Έχει κλείσει το ίδρυμα της Δράμας και γύρω στο 1946-7 έχει ανοίξει η Σχολή Τυφλών στην οποία κάποιος άγνωστος άνθρωπος μεριμνά να μεταφερθεί αμέσως ο Πολύκαρπος. Όσο ζούσε στο ίδρυμα της Δράμας, η μάνα του φεύγοντας παρακάλεσε μια πουτάνα της πόλης να πηγαίνει πότε πότε και να τον επισκέπτεται."
